Ο Αρμάντο Χότζα ισορροπούσε για πολύ καιρό πάνω σε τεντωμένο σκοινί, ανασαίνοντας τον ουρανό και τους ούριους ανέμους του, αλλά χωρίς να ξεχνάει ότι από κάτω παραμονεύει ο γκρεμός και το τέλος.
"... Στην αρχή είχα ταραχή, μαυρίλα. Έτρεμα όταν θυμόμουν τη φάση. Και τότε μου ήρθε αυτή η τρελή ιδέα. Η ιδέα που μας πήγε τόσο ψηλά. Με τα κάτουρά τους ζεστά ακόμα στο πρόσωπό μου..."