Super Granny

By Havervlok, Megan

Book Id: WPLBN0004102235
Format Type: PDF eBook:
File Size: 1.21 MB
Reproduction Date: 8/1/2015

Title:	Super Granny
Author:	Havervlok, Megan
Volume:
Language:	Dutch
Subject:	Fiction, Education, Children's Literature
Collections:	Authors Community, Children's Literature
Historic Publication Date:	2015
Publisher:	Editorial Perdido

Member Page:	Ronaldo Siete
Citation APA MLA Chicago Havervlok, B. M. (2015). Super Granny. Retrieved from http://gutenberg.cc/

Description
Megan en Granny beleven allerlei grappige avonturen in dit voorleesboek voor oma's en kleinkinderen.

Summary
Iedereen wil wel een superheld in de familie. Je maakt dan tenminste nog eens wat mee. Megan Havervlok heeft alleen geen familie. Ze woont in een weeshuis en dat weeshuis staat ook nog eens in Polderdam, het saaiste dorp van Nederland. Dan wordt het wel lastig om iets spannends te beleven. Maar op haar achtste verjaardag komt daar verandering in. Op die dag komt Granny op bezoek. Granny heeft hulp nodig, met tellen en rekenen, met eitjes bakken en… met het beleven van avonturen. Granny is namelijk superheld van beroep. Meg houdt wel van avonturen. Ze biedt aan om Granny te helpen en dat levert een bonte verzameling op van verhalen, het ene nog mooier en grappiger dan het andere. Meg heeft ze allemaal opgeschreven, zodat het een heel boek is geworden, een prachtig boek zelfs, dankzij de voorplaat van de bekende tekenaar Gerard Monster, een boek waaruit oma’s kunnen voorlezen en waarvan hun kleinkinderen kunnen genieten en vooral vaak om kunnen lachen. Voor oma’s en hun kleinkinderen, van 9 tot 99 jaar.

Excerpt
Ik trok mijn jas aan en gaf mevrouw Havervlok een hand. “Over een uurtje zijn we weer terug, hoor. Maak je maar geen zorgen.”, zei ze tegen juf Galsteen. Samen wandelden we over het plein van Polderdam naar het park. “Hoe wil je dat ik je noem? Meggie? Meg? Megan?”, vroeg ze toen we in het park aankwamen. “Mijn vriendinnetjes noemen me Meggie, maar juf Galsteen noemt me altijd Megan.”, zei ik. Het was net of ik deze vreemde mevrouw al mijn hele leven kende. “Hm. Meggie, dat klinkt een beetje alsof je een kleuter bent, met luiers en een roze mutsje op.”, zei ze. “Een roze mutsje? Bleuhr. Ik heb liever een blauwe pet.”, zei ik. “En Megan, dat klinkt meer als een deftige mevrouw met een handtas en een mantelpakje.”, zei ze. “Een mantelpakje? Bleuhr. Ik houd meer van een spijkerbroek en gymschoenen.”, zei ik. “Dat dacht ik ook al. Meg, dat past beter bij je. Meg, dat klinkt als een stoere meid die nergens bang voor is, die wel zin heeft in een avontuur, die groot genoeg is om iemand anders te helpen. Dan noem ik je Meg, als je dat niet erg vindt tenminste.”, zei ze. Ik vond het niet erg. Ik vond het wel leuk zelfs. Ik had nog niet eens verteld dat ik veel van avonturen houd, maar deze dame had het al geraden en ze vond zelfs dat mijn naam er goed bij paste. “En hoe noem ik u?”, vroeg ik. “U? Hm. Dat klinkt een beetje oud, vind je niet? Vind je me oud?”, zei ze. Ik wist het eigenlijk niet zo goed. Aan de ene kant zag ik een dame die veel ouder leek dan juf Galsteen, maar als je diep in haar ogen keek… dan leek het wel alsof ze een vriendinnetje van me was, alsof ik in de spiegel keek, alsof ze vandaag 8 jaar geworden was, net als ik. “De meeste mensen noemen me Granny, iedereen eigenlijk. Dat schrijf je met een g maar je zegt het met een soort zachte k, net als ‘goal’ of net als de laatste letter van Meg. Granny is Amerikaans, net als Megan, en het betekent oma. En je schrijft het met een a maar je zegt het met een è, net als Meg.”, legde Granny uit. “Ja, dat vind ik wel een mooie naam, Granny. Ben je mijn oma?”, vroeg ik. “Dat is een lang verhaal, en dat vertel ik later nog wel eens. Voorlopig ben ik Granny en ben jij Meg en dat is al heel wat. Kijk, daar staat een bankje. Zullen we daar even gaan zitten? Ik wil je namelijk iets vragen, iets belangrijks.” Nu werd ik toch wel een beetje nieuwsgierig. Op je verjaardag gebeuren wel vaker vreemde dingen, maar dit was wel heel vreemd. Een onbekende dame die zomaar uit de lucht komt vallen, die een Amerikaanse naam heeft, net als ik, maar die door juf Galsteen ‘mevrouw Havervlok’ werd genoemd, net als ik. Maar ik werd niet ongerust of bang of zo, hoor. Het rook gewoon naar een avontuur en ik ben gek op avonturen. Granny was zo aardig, daar kon echt niemand bang van worden. We gingen op het bankje zitten en Granny legde het uit: “Vandaag ben je acht jaar geworden, en dat is precies oud genoeg om mij te kunnen helpen. Ik heb namelijk hulp nodig. Ik word ook een dagje ouder, weet je, en er zijn dingen die ik niet meer zo goed kan. Kan je bijvoorbeeld een eitje bakken?” Ik moest er om lachen: “Natuurlijk. Iedereen kan een eitje bakken. In de Bosheuvel wel tenminste.” “Dat is fijn, want mij lukt het nooit. Ken je de cijfers goed?”, vroeg Granny. “Cijfers? Eén, twee, drie en dat soort dingen? Natuurlijk. Ik zit niet meer in groep 1, hoor. En iedereen zegt altijd dat ik behoorlijk slim ben voor mijn leeftijd.”, legde ik uit. “Dat is ook fijn, want mij lukt dat met die cijfers ook niet. Daar heb ik je hulp bij nodig. Daarom heb ik je vandaag opgezocht, omdat ik hoop dat je me zou kunnen helpen bij mijn werk. Maar je mag er rustig over nadenken, hoor, en als je het niet wilt, dan geeft het niet.”, zei Granny. Daar moest ik even over nadenken. Gelukkig ben ik behoorlijk slim voor mijn leeftijd, dus dat nadenken duurt nooit zo lang: “Ik wil je best helpen, Granny. Maar… wat doe je dan precies voor werk?” Granny pakte mijn hand vast, alsof ze me wilde bedanken, en ze glimlachte zo lief naar me dat ik me helemaal fijn voelde. Ze zei: “Mijn werk? Ach… Hoe zal ik dat uitleggen. Ik beleef avonturen. Ik ben superheld.”